Ruim 25 jaar was het volleybaltoernooi een jaarlijks terugkerend evenement binnen het ziekenhuis. In de hoogtijdagen deden er soms wel 50 teams mee met spelers van binnen en buiten het ziekenhuis. 

Een belangrijk persoon binnen de organisatie was Joni Avraham, momenteel werkzaam in het ZMC als team-coordinator patientenvervoer. We spraken Joni in zijn werkkamer in het ziekenhuis.

Toen Joni de organisatie in 1992 overnam van oa. Cor Westerveld bestond het toernooi al 15 jaar. Cor Westerveld was een bekende uit de Zaanse volleybalwereld en toenmalig portier in het ziekenhuis. Joni nam de organisatie op zich en werd daarin gesteund door enkele collega’s waaronder Peter van Brunschot en steun en toeverlaat Wilco Kuijt.

Peter ontwikkelde een computerprogramma waardoor de wedstrijden kort achter elkaar gepland konden worden zodat de teams niet lang hoefden te wachten tussen de wedstrijden. De wedstrijden werden in pouleverband afgewerkt. De winnende teams gingen door naar de volgende ronde. De verliezende teams hoefden na de poulewedstrijden niet meteen naar huis, maar werden in een verliezerspoule ingedeeld en  konden dan in de middag weer vrolijk nog een paar potjes volleyballen. 

Het was altijd een mix tussen geoefende- en niet geoefende spelers/sters. De geoefenden werden gevraagd zich aan het net in te houden ten faveure van de niet-geoefende spelers, hetgeen voor velen toch wel vaak moeilijk was. Voor eventueel daaruit voortvloeiende blessures konden we terecht bij een team van sportmasseurs onder leiding van de helaas veel te vroeg overleden Andy van der Hoeven.

Joni regelde de catering zodat een ieder tussen de middag een broodje kregen. De directie deed niet moeilijk over de rekening.

Na afloop van de finalewedstrijd werden de prijzen uitgereikt, gevolgd door een gezellig samenzijn in de kantine van de sporthal. De verschillende gewonnen bekers, met inscriptie, zijn nu nog te vinden op de verschillende afdelingen van het ZMC.

Vaak gingen daarna veel teams op stap om gezellig met elkaar uit eten te gaan. Het kon dan gebeuren dat je in het restaurant van keuze zomaar een paar tafels verderop een andere team tegenkwam.

De voorbereidingen voor het volgende toernooi, begonnen eigenlijk al direct na afloop van het laatste toernooi. De sporthal moest gehuurd worden, de catering geregeld. De publiciteitscampagne moest opgestart worden flyers voor op de publicatieborden (toen nog geen intranet), en veel mond op mond reclame.

Er werd gespeeld in 2 sporthallen in Wormer. Deze hallen lagen naast elkaar. De spelers en bezoekers konden binnendoor van de ene naar de andere hal lopen om de wedstrijden te bekijken.

Scheidsrechters uit het volleybaldistrict werden gevraagd om de wedstrijden te leiden en zij deden dat jaarlijks met veel plezier.

Alle afdelingen hadden wel een of meerdere teams ingeschreven, de Radiologie soms wel met drie teams.  Zelfs de directie deed vaak mee met een eigen team.  Er deden ook teams mee met spelers van buiten het ziekenhuis zoals de huisartsen, schoonmaakbedrijf van Heusden en een team van de ambulance. Vooral de huisartsen hadden jaarlijks een sterk team, mede veroorzaakt door Frank Broekema, toentertijd een speler  van eredivisie niveau.

Ter voorbereiding op het toernooi werd er vaak door de teams van te voren fanatiek getraind. De zaal bij de Fysiotherapie deed vaak dienst als trainingshal, of zelfs de gymzaal van het Pascal College.

Met de jaren werd het langzaam aan het steeds moeilijker om het toernooi vol te krijgen. Het aantal teams liep langzaam aan terug van 50, naar 40, tot 25 teams.  Vaak moest Joni vlak voor aanvang van een toernooi nog flink aan de bak om het aantal teams op peil te krijgen en de teams van minimaal zes man/vrouw gevuld te krijgen.

In 2005 was het over, en is men gestopt met het toernooi. Het Laboratorium heeft later nog een herstart gemaakt. Er deden toen slechts 9 teams mee. Het is bij die ene keer gebleven. Daarna viel helaas definitief het doek.